بازی کارکرده Detroit Become Human برای PS4

از لحظه‌ای که چشممان به دموی تکنیکی «کارا» که در عرض شش-هفت دقیقه داستان خودآگاهی یک اندروید را به‌طرز پرتنش و تاثیرگذاری روایت کرد افتاد، نمی‌توانستیم قبول کنیم که این دمو چیزی بیشتر از وسیله‌ای برای به رُخ کشیدن تکنولوژی جدید استودیوی کوانتیک دریم نیست. دیوید کیج چه از لحاظ کارگردانی و چه از لحاظ نویسندگی با «کارا» توی خال می‌زند. او در این فیلم کوتاه آن‌قدر با ظرافت و لطافت بین احساسات مختلف دنده عوض می‌کند که انگار در زندگی قبلی‌اش مایکل شوماخری-چیزی بوده است. کیج موفق می‌شود کاری کند تا شگفتی تماشای لحظات بیدار شدن یک موجود زنده را لمس کنیم. دموی «کارا» در سال ۲۰۱۲ به حدی تحت‌تاثیرم قرار داد که وقتی معلوم شد بازی بعدی استودیوی کوانتیک دریم Beyond: Two Souls است از دست کیج دلخور شدم. بالاخره «کارا» حکم یکی از آن افتتاحیه‌های قدرتمندی را دارد که به تنهایی سوخت اتمی ادامه‌ی داستان را تامین می‌کند. ارتباطی که در همان فصل اول با شخصیت اصلی برقرار می‌کنید و حس فضولی و کنجکاوی‌تان از اینکه این داستان به کجا ختم می‌شود و دنیای بزرگ‌تری که این فیلم کوتاه تکه‌ی کوچکی از آن را تشکیل می‌دهد چه شکلی است کاری می‌کند تا مثل گرگ گرسنه به جان بلعیدن ادامه‌ی داستان بیافتید. با اینکه در ابتدا داشتیم به بازخوانی دوباره و دوباره‌ی فصل اول این کتاب عادت می‌کردیم و آتشِ امیدمان از اینکه «کارا» بالاخره برای تبدیل شدن به یک بازی کامل مورد اقتباس قرار می‌گیرد به زغال و خاکستر رسیده بود، ولی استقبال گسترده از این دمو باعث شد تا کیج هیچ‌وقت نتواند آن را فراموش کند و او را متقاعد کرد تا ایده‌ی آن را بسط بدهد و به یک بازی کامل متحول کند. نتیجه به Detroit: Become Human تبدیل شد که کیج آن را بلندپروازانه‌ترین بازی‌ای که تا حالا ساخته معرفی کرده است. چه از لحاظ دست گذاشتن روی موضوعاتی مثل هوش‌ مصنوعی و تعریف هویت و انسانیت و فلسفه‌ی پیرامون انقلاب و چه از لحاظ تعداد انتخاب‌هایی که این بازی برای رسیدن به پایان‌بندی‌های پرتعداد و متنوعش جلوی رویتان می‌گذارد.